วันอังคารที่ 8 กรกฎาคม พ.ศ. 2551

ปฐมพุทธภาษิตคาถา

...อะเนกะชาติสังสารัง สันธาวิสสัง อะนิพพิสัง-เมื่อเรายังไม่พบญาณ ได้แล่นท่องเที่ยวไปในสงสารอันเป็นอะเนกชาติ

คะหะการัง คะเวสันโต ทุกขา ชาติปุนัปปุนัง
-แสวงหาอยู่ ซึ่งนายช่างปลูกเรือน คือ ตัณหาผู้สร้างภพ การเกิดทุกคราว เป็นทุกข์ร่ำไป

คะหะการะกะ ทิฏโฐสิ ปุนะ เคหัง นะ กาหะสิ
-นี่แน่ะ นายช่างปลูกเรือน เรารู้จักเจ้าเสียแล้ว เจ้าจะทำเรือนให้เราไม่ได้อีกต่อไป

สัพพา เต ผาสุก ภัคคา คะหะกูตัง วิสังขะตัง
-โครงเรือนของเจ้า หักเสียแล้ว ยอดเรือน เราก็รื้อเสียแล้ว

วิสังขาระคะตัง จิตตัง ตัณหานัง ขะยะมัชฌะคา-จิตของเรา ถึงแล้วซี่งสภาพที่อะไรปรุงแต่งไม่ได้อีกต่อไป มันได้ถึงแล้ว
ซึ่งความสิ้นไปแห่งตัณหา



ปัจฉิมพุทธโอวาทปาฐะ ...หันทะทานิ ภิกขะเว อามันตะยานิโว
-ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บัดนี้ เราขอเตือนท่านทั้งหลายว่า

วะยะธัมมา สังขารา
-สังขารทั้งหลาย มีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา

อัปมาเทนะ สัมปาเทถะ
-ท่านทั้งหลายจงทำความไม่ประมาทให้ถึงพร้อมเถิด

อะยัง ตะถาคะตัสสะ ปัจฉิมะวาจา
-นี่เป็นพระวาจาเป็นครั้งสุดท้ายของพระตถาคตจ้า


โอวาทปาติโมกขคาถา
...สัพพะ ปาปัสสะ อะกะระนัง
-การไม่ทำบาปทั้งปวง

กุสสะลัสสู ปะสัมปะทา
-การทำกุศลให้ถึงพร้อม

สะจิตตะ ปริโยทะปะนัง
-การชำระของตนใหข่วรอบ

เอตัง พุทธานะ ศาสะนัง
-ธรรม 3 อย่างนี้เป็นธรรมของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย

ขันตี ประมัง ตะโป ตีติกขา
-ขันติ คือความอดกลั้น เป็นธรรมอันเป็นเครื่องเผากิเลสอย่างยิ่ง

นิพพานัง ปะระมัง วะทันติ พุทธา
-ผู้รู้ทั้งหลาย กล่าวพระนิพพานว่าเป็นธรรมอันยิ่ง

นะ หิ ปัพพะชิโต ปะรูปะฆาตี
-ผู้กำจัดสัตย์อื่น ไม่ชื่อว่า เป็นบรรพชิตเลย

สะมะโน โหติ ปะรัง วิเหฐะยันโต
-ผู้ทำสัตว์อื่นให้ลำบากอยู่ ไม่ชื่อว่าเป็นสมณะเลย

อะนูปะวาโท อะนูปะฆาโต
-การไม่พูดร้าย การไม่ทำร้าย

ปาติโมกเข จะ สังวะโร
-การสำรวมในปาติโมกข์

มัตตัญญุตา จะ ภัตตัสสะมิง
-ความเป็นผู้รู้ประมาณในการบริโภค

ปันตัญจะ สะยะยาสะนัง
-การนอน การนั่งในที่อันสงัด

อะธิจิตเต จะ อาโยโค
-ความหมั่นประกอบในการทำจิตให้ยิ่ง
เอดัง พุทธานะ สาสะนัง

-ธรรม 6 อย่างนี้ เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย

ไม่มีความคิดเห็น: